Tislelizumab niet-inferieur aan sorafenib bij eerstelijnsbehandeling van inoperabel hepatocellulair carcinoom
Tijdens ESMO 2022 zijn de eindresultaten van de RATIONALE-301-studie gepresenteerd. Daarin werd de werkzaamheid en het bijwerkingenprofiel van tislelizumab vergeleken met monotherapie van sorafenib bij de eerstelijnsbehandeling van patiënten met inoperabel hepatocellulair carcinoom (HCC). In deze studie werd bij tislelizumab een klinisch betekenisvolle verbetering van de algehele overleving aangetoond. Deze is niet-inferieur aan sorafenib en tislelizumab heeft een gunstig bijwerkingenprofiel bij gebruik als eerstelijnsbehandelingsoptie voor HCC patiënten.
Bij de eerstelijnsbehandeling van hepatocellulair carcinoom (HCC) is atezolizumab met bevacizumab momenteel de zorgstandaard. Momenteel is er geen checkpointremmer als monotherapie goedgekeurd voor de behandeling van HCC. Tislelizumab is een monoklonaal antilichaam met een hoge bindingsaffiniteit voor PD-1. In de fase II-studie RATIONALE-208 werd met tislelizumab-monotherapie een duurzame respons en werd over het algemeen goed getolereerd door patiënten met eerder behandeld gevorderd HCC.
Studieopzet
RATIONALE-301 is een gerandomiseerde, open-label fase-III-studie. Patiënten kwamen in aanmerking die voorheen niet systemisch behandeld waren voor histologisch bevestigd HCC (BCLC-stadium B/C) en niet ontvankelijk waren voor of progressie toonden na locoregionale behandeling, Child-Pugh A, met ≥1 meetbare laesie volgens RECIST 1.1 en een ECOG performance status ≤1. Patiënten werden 1:1 gerandomiseerd en ontvingen ofwel tislelizumab (200 mg, IV, Q3W) of sorafenib (400 mg, PO, tweemaal dagelijks) totdat sprake was van ziekteprogressie, ondragelijke toxiciteit, terugtrekking of patiënten geen voordeel meer hadden van de behandeling. Het primaire eindpunt was algehele overleving (OS). Niet-inferioriteit van OS tussen tislelizumab en sorafenib werd getest tegen de niet-inferioriteitsmarge van 1,08.
Resultaten
In totaal werden 674 patiënten gerandomiseerd toegewezen aan de tislelizumab- (n=342) of sorafenib-groep (n=332). De minimale follow-upduur was 33,0 maanden in beide behandelgroepen. De mediane leeftijd was 62 jaar in de tislelizumab-groep en 60 jaar in de sorafenib-groep. Bijna 80% van de patiënten had BCLC-stadium C toen ze aan de studie begonnen. In deze eindanalyse werd het primaire eindpunt van niet-inferieure OS bij tislelizumab behaald (15,9 maanden met tislelizumab versus 14,1 maanden met sorafenib; HR [95%-BI]: 0,85 [0,712-1,019]; p=0,0398). Tislelizumab was geassocieerd met een hogere objectieve responsratio (14,3% versus 5,4%) en een langere responsduur (36,1 versus 11,0 maanden) vergeleken met sorafenib. De mediane PFS bij tislelizumab was 2,1 maanden, vergeleken met 2,4 maanden bij sorafenib (HR [95%-BI]: 1,11 [0,92-1,33]). De mediane behandelingsduur was langer bij tislelizumab dan sorafenib (4,1 versus 2,7 maanden). De bijwerkingenprofielen van beide behandelingen kwamen overeen met eerdere onderzoeken. De incidentie van ≥3 graad behandelingsgerelateerde bijwerkingen (TEAE, 48,2% versus 65,4%) en TEAE die leidden tot stoppen van de behandeling (10,9% versus 18,5%) waren lager bij tislelizumab dan bij sorafenib. De hoeveelheid TEAE die leidden tot sterfte waren 4,4% bij tislelizumab en 5,2% bij sorafenib.
Conclusie
RATIONALE-301 behaalde het primaire eindpunt niet-inferioriteit van OS van tislelizumab versus sorafenib in de eerstelijnsbehandeling van HCC. Daarnaast werd tislelizumab geassocieerd met een hogere ORR en een langere responsduur dan sorafenib. De patiënten in de tislelizumab-groep meldden daarnaast minder bijwerkingen dan de patiënten in de sorafenib-groep.
Referentie
Kudo M, et al. Final Analysis of RATIONALE-301: Randomized, Phase 3 study of tislelizumab versus sorafenib as first-line treatment for unresectable hepatocellular carcinoma. Gepresenteerd tijdens ESMO 2022; abstract LBA36.
