Standaard hormoontherapie in combinatie met abirateronacetaat en prednisolon of docetaxel en prednisolon geeft een vergelijkbare overleving bij patiënten met hoogrisico prostaatkanker
Uit eerdere data van de gerandomiseerde STAMPEDE-studie bleek dat zowel de toevoeging van abirateronacetaat plus prednisolon (AAP) als de toevoeging van docetaxel plus prednisolon (DocP) aan standaard androgeen deprivatie therapie (ADT) zorgt voor een significante levensverlenging bij patiënten met gevorderd prostaatkanker (lokaal-gevorderd of metastaserend). Tijdens de ESMO 2017 werden de resultaten gepresenteerd van een directe vergelijking tussen de ADT + AAP- en de ADT + DocP-arm van deze studie.
Sinds 1940 bestaat de standaardbehandeling bij patiënten met hoogrisico gevorderd prostaatkanker uit langdurige hormoontherapie. STAMPEDE is een platformprotocol waarin de effectiviteit van verschillende nieuwe behandelingen wordt vergeleken met de standaardbehandeling bij patiënten met hoogrisico gevorderd prostaatkanker die starten met lange termijn hormoontherapie. Eerder toonde STAMPEDE aan dat het toevoegen van AAP aan ADT resulteerde in een significant langere totale overleving (‘overall survival’, OS) (HR: 0,63) en dat ook DocP toegevoegd aan ADT een significant overlevingsvoordeel gaf (HR: 0,78). De analyse die gepresenteerd werd tijdens de ESMO 2017 gebruikte prospectief verzamelde data van de STAMPEDE-studie om een directe vergelijking te maken tussen patiënten die gerandomiseerd waren in de DocP- en de AAP-arm.
Deze vergelijking omvatte 566 patiënten waarvan er 189 behandeld werden met ADT + DocP en er 377 AAP + ADT kregen toegediend (sommige patiënten kregen bovenop ADT ook nog radiotherapie). De analyse toonde geen significant verschil aan in OS tussen beide behandelingen (HR[95%CI]: 1,16[0,82-1,65]). Wel zag men verschillen tussen beide behandelingen wanneer men vroegere studie-eindpunten analyseerde. Zo bleken de falingsvrije overleving (‘failure-free survival’, FFS) en de progressievrije overleving (‘progression-free survival’, PFS) significant beter te zijn met AAP + ADT dan met DocP + ADT (HR[95%CI] voor PFS: 0,65[0,48-0,88]; p = 0,005; HR[95%CI] voor FFS: 0,51[0,39-0,67]; p < 0,05). Daarnaast stelde men ook voor het uitblijven van metastatische progressie (HR[95%CI]: 0,77[0,57-1,03]) en de tijd tot het optreden van symptomatische skeletgerelateerde gebeurtenissen (HR[95%CI]: 0,83[0,55-1,25]) een voordeel vast van AAP ten opzichte van DocP, al waren de verschillen hier niet statistisch significant.
Tijdens de discussie van dit abstract gaf prof. Nicholas James (‘Chief Investigator’ van STAMPEDE) aan dat de individuele studies suggereerden dat het effect van AAP op de OS meer uitgesproken was dan wat men zag met DocP. Deze analyse kon dit echter niet bevestigen. Uit de huidige data blijkt namelijk dat beide behandelingen geassocieerd zijn met een vergelijkbaar overlevingsvoordeel ten opzichte van ADT alleen bij mannen met hoogrisico gevorderd prostaatkanker die aan het begin staan van hun hormoontherapie. Beide behandelingen zijn dus een goede optie en de keuze voor één van beiden zal onder meer bepaald worden door hun beschikbaarheid. Naast beschikbaarheid vormt ook toxiciteit een factor in de keuze voor AAP of DocP. Hoewel de incidentie van hooggradige bijwerkingen (≥ graad 3) vergelijkbaar was voor beide behandelingen (50% voor DocP versus 48% voor AAP), vertonen de individuele bijwerkingenprofielen van beide behandelingen verschillen. Zo blijkt DocP bijvoorbeeld geassocieerd te zijn met een grotere incidentie van hooggradige (febriele) neutropenie en is AAP geassocieerd met meer musculoskeletale en cardiovasculaire bijwerkingen.
Referentie
Sydes M, Mason M, Spears M, et al. Adding abiraterone acetate plus prednisolone (AAP) or docetaxel for patients (pts) with high-risk prostate cancer (PCa) starting long-term androgen deprivation therapy (ADT): directly randomised data from STAMPEDE (NCT00268476). Gepresenteerd tijdens ESMO 2017; abstract LBA31_PR.
